گذشته از دست رفته(پایان)
نمیدونم همسن و سالای من که مثل من مستعد بودن برخی هاشون الان یا شطرنج باز قهار یا نوازنده متبحر یا خیلی چیز های دیگه شدن اما برخی هم مثل من بدلیل شرایط بد زندگی و یا والدین نامناسب قربانی عقاید پست و منسوخ شدن عقایدی که هر روز داریم از اخبار میشنویم یا با تحلیل افراد جامعه میبینیم که مسبب مشکلات عدیده میشن مثل عدم اعتماد به خودمون و در نتیجه عدم اعتماد به دیگران، زوال فکر و تفکر و فقدان شخصیت که البته امروز با زدن نقاب قابل جبران هست، جبرانی موقت.
اختلافاتی که نه به عنوان اختلاف بلکه در حقیقت به معنای متفاوت بودن اصول موضوعه و فرض های بنیادی ما نشات میگیره و نتیجه ش چیزی جز عدو و درک نکردن دیگری نخواهد بود؛ که محرک این هست که به عقاید هم احترام نگذاریم و جنسی را ضعیف بشماریم و رنگ پوستی را برتر و با نقاب هایی که با دزدی از افراد متفکر حقیقی برداشته ایم ادای روشن بین ها را در بیاوریم و خود، این کذب بزرگ را فراموش کنیم که تمام این اطوار ها کِرِشمی بیش نیست و از درون تهی هستیم.
و در پایان هیچ کس تو رو نخواهد فهمید. این در نهایت اونقدرها هم مهم نیست، مهم اینه که تو خودت رو بفهمی.
و اینکه از مغزت اطاعت کن، از قلبت اطاعت کن، از غریزه ت اطاعت کن از هر چیزی اطاعت کن ولو فرمان ها.
اینکه میتونید معنیش این نیست که باید انجام بدید. نوعی قدرت و زیبایی در نکرده هاست در آدمی که باید میشدی اما نشدی و گل هایی که چیده نشده.
شاید نشه زمان رو به عقب برگردوند و خیلی چیز هارو عوض کرد اما میشه زمان رو نگه داشت با شنیدن موسیقی؛ به یاد دارم یک پیرمرد خرفت وخردمند گفت (موسیقی جادویی فراتر از جادوهای دیگه هست)
اگر به چیز هایی که مستعد بودی اما به هر دلیلی نرسیدی نگران نباش، اگر ناراحتی و حسرت داری اشکالی نداره، تاسف و حسرت نوعی قاعده ذهنی هست؛ قاعده ای که توی اون روش های استفاده از مغز رو بازیابی میکنی و از نظر ذهنی احیا میشی.
هیچ وقت هم نذار بهت بگن بین دو یا چند چیز انتخاب کنی چون انتخاب برای آدم های احمق و فارغ از تفکر هست تو همیشه باید تصمیم بگیری.
تصمیم بگیر...حالا.
