اونارو میبینی؟
کمتر کسیرو میشناسم که تو دوره جوانی باشه و با خانواده ش مشکل نداشته باشه اونایی هم که ندارن دارن از دورن میپوسن توخودشون میریزن تا کِی معلوم نیست با شرایط اقتصاد کشور هم نمیشه جدا شد و زندگی مستقل رو شروع کرد هزینه های زندگی جوری شده که به بچه های کوچیک فامیل میشه گفت یه زمانی فلان چیز فلان قیمت بود شما یادتون نمیاد! با اونکه زمان زیادی نگذشته واقعا جور شده هرکسی این اوضاع رو از بیرون ببینه فکر میکنه هزینه زندگی چندین قرن بصورت متمادی تغییر کرده و این شده کسی به مخیلش هم نمیگنجه برای چتد ماه پیش بوده.
چه باید کرد؟
یاد یه سکانس انیمیشن رنگو افتادم که گفتگویی بین شهردار و رنگو بود:
شهردار : اونا رو می بینی آقای رنگو ؟
اونا دوستها و همسایه هام هستن . زندگی اینجا سخته ، خیلی سخت
می دونی اونا چه جوری تا الان دووم آوردن ؟
اونا باور دارن ! باور دارن که اوضاع بالاخره بهتر میشه ، اونا باور دارن که برخلاف همه ی شواهد و قرائن فردا بهتر از امروز میشه ؛ مردم باید به یه چیزی باور داشته باشن ...
تا کِی قرار به این باور کاذب ایمان داشته باشیم؟
