رویای نیمه شب تابستان
تابستون، فصلی که خیلی ها منتظرش میمونن، فصلی که من به شدت ازش تنفر دارم؛دلیل تنفرم در این پست جا نمیشه، سال پیش همین مواقع آخرین پستم رو ارسال کردم وقتی دارید این رو میخونید پس این حرفم نقض شده و اون پست آخرین نبود! یکسال نبودم اون زمان ها خیلی حالم بد بود ولی درس بزرگی گرفتم؛ همونطور که میبینید هنوز هم زنده ام.
خب دقیقا چند ماه بعد از اولین تلاشم برای به انتها رسیدن به این راه دشوار زندگی تصمیم گرفتم ادامه بدم هرجور شده، درست مثل اینکه در یک هوای طوفانی گام برداری بدون اینکه ماحصل این راه رو بدونی.
ولی وقتی پایان خوبی برات نیست، پس مطمئن باش هنوز پایان نرسیده.
منم هم از این قائده مستثنا نیستم، لحظه نجاتم در یک شب گرم تابستانی رقم خورد زمانی که هوا با بوی خوش میوه های شیرین رسیده و عطر تند گل ها در آمیخته شده بود در انتهای دل شب ستاره ها چشمک زنان خیره نگاهشان را به اعماق وجود مردمان خواب و چشمان رهگذرانی که در تاریکی در خیابانها پرسه میزدند می انداختند، در آن موقع بود که پریزادی با چشمان باطراوت و تماشایی به من خیره مینگرسیت و از آن زمان تا بحال اون پشت و پناه من بوده است.
انصاف نبود که همش راجع به بیچارگی در این بلاگ بنویسم، پس به صدد آمدم تا این قسمت از زندگی رو به رشته تحریر دربیارم؛ کسانی که این مطلب رو میخونن ازشون خواهش میکنم که ادامه بدن؛ ادامه بدن برای بهتر زیستن؛ ادامه بدن بری کسانی که هنوز حتی با آنها ملاقات نکردن.
زمانی میرسه که مزد تمامی صبرهاتون رو خواهید گرفت؛ فقط بستگی داره چقدر مصرید.
اوتیس
12.12.00
