گذشته از دست رفته(7)

خیلی خودم رو مقصر میدونستم و کم اعصاب نه بی اعصاب شده بودم مو هام ریزش پیدا کرده بود تا اینکه یک روز تصمیم گرفتم نه عاطفی فکر کنم نه منطقی بلکه ترکیبی از هر دو چرا که نه باید معقول فکر میکردم باهاش رو به رو شدم این همه سال خواستن منو تغییر بدن منو چیزی بکنن که نیستم برای هرچی براشون مهم نبود من آدمم نه عروسکشون که هر طور میخوان آراستم بکنن و به دید عموم بذارن بعد از مباحثه طولانی با والدینم برام یک ساز ویالن خریدن و کلاس ثبت نامم کردن بعد هم مقداری پول دادن که کلاس شطرنج برم ومجموعه کتاب مورد علاقم رو بخرم. حس خوبی نداشتم با اونکه به چیزایی که عاشقشون بودم رسیده بودم چیز هایی که استعداد داشتم توشون اما حس تحقیرشدن داشتم مثل اینکه جلوی سگ ولگرد استخون پرت کنی.

سال آخر ذهنم آروم تر بود دوسال رو از دست دادم ولی میتونستم؛ یک دانشگاه عالی قبول شدم هنوز هم نمیدونم چجوری ولی شب و روز میخوندم اونجا فکرم ازاد تر شد و فهمیدم که استعداد تاریخ مصرف داره وقتی یک جوانه گیاه رو به موقع از آبی که توش هست در نیاری و داخل خاک مغذی نذاری اون آب گندیده میشه بوی بد میگیره که (همون گاز متان هست:/) و اون گیاه هم تا ابد خراب میمونه و اون گلدون پر از آب چیزی نیست جز مرداب.

اوتیس